سفرنامه استرالیا؛ شهر کرنز در شمال ایالت کوئینزلند استرالیا

شهر کرنز (Cairns) در شمال ایالت کوئینزلند استرالیا با ۱۴۲ هزار نفر جمعیت مقصد اول یا آخر بک پکر ها و کوله گردهایی هست که سفرشون رو از اینجا شروع می کنند و به سمت جنوب حرکت می کنند. برای ما هم مقصد آخر بود.

کرنز دروازه ورود به دو اثر ثبت شده یونسکو یعنی دیواره بزرگ مرجانی و جنگل های بارانی هم هست و تورهای بسیار زیادی از کرنز برای اونها برگزار میشه. کرنز برای ورزش های ماجراجویانه نظیر پرش از هواپیما، بانجی جامپینک، زیپ لاین و همینطور باغ وحش بزرگش که میشه کوالا رو بغل کرد و باهاش عکس گرفت هم معروفه. در مسیرمون از پورت داگلاس به یک مرکز معرفی فرهنگ بومیان شمال استرالیا سر زدیم که ورودیش ۶۰ دلار بود و مسلما داخل نرفتیم. در نزدیکی شهر کرنز رودخانه ای بود که آبشارهای کوچک زیادی داشت و اسمش رو گذاشته بودند کریستال کسکید یا آبشارهای شفاف (Crystal Cascades).

عصر به شهر کرنز رسیدیم و بعد از خرید ماهی در یکی از پارک های شهر سرخش کردیم. برای دیدن غروب آفتاب و دیدن شهر از بالا رفتیم به منظرگاه کمپ بلز (Campbells lookout) و چون هیچ علامتی مبنی بر ممنوعیت کمپینگ نداشت شب رو همونجا موندیم. اون محوطه بین جوان ها خیلی محبوب بود و تا ۴ صبح افراد مست و داد و هوار کن در رفت و آمد بودند.

روز دوم کرنز رفتیم به دریاچه موریس (Copperlode Dam or Lake Morris) که پشت یک سد ایجاد شده بود و تامین کننده آب شرب شهر کرنز هست. صبح دوشنبه بود و فقط ما دو نفر اونجا بودیم. دریاچه بزرگى كه با كوه هاى سرسبز احاطه شده و دو تا پلیكانى كه با آرامش در حال شنا بودند شبیه یك تابلوى نقاشى بود تا یك منظره طبیعى.

برگشتیم كرنز و از مسیرى كه توى جنگل هاى مانگرو (Mangrove forest) نزدیک فرودگاه ایجاد شده بود دیدن كردیم. تنوع جنگل هاى مانگرو (حرا) كه توى آب شور رشد مى كنند بسیار زیاده و توى قشم هم یك جنگل بزرگش رو داریم. پشه های جنگل حرا شهر کرنز خیلی نامرد بودند و توی همون فرصت کم سوراخ سوراخمون کردند.

از طریق اتوبان بروس (Bruce highway) كه در دو هفته گذشته تقریبا هر روز ازش عبور می کردیم، شصت كیلومتر به سمت جنوب حركت كردیم. رودخانه زیباى بولدرز (Boulders) در منطقه بابیندا (Babinda) با آب بسیار شفافش و حفره هایى كه درون سنگ ها ایجاد كرده بود مقصدمون بود. آب تنی در حفره های سنگ ها و پریدن توی رودخانه از روی شاخه های درخت توی گرمای اون روز خیلی خوب بود.

بعد از آبتنى به سمت مقصد بعدى كه خیلى دور نبود حركت كردیم. مجموعه آبشارهاى جوزفین (Josephine falls) آبى به مراتب شفاف تر و سردتر از بولدرز داشت.

عصر هم كنار دریاچه مصنوعی شهر كرنز به اسم اسپلاناده (Esplanade swimming lagoon) ماهى سرخ كردیم. شهر كرنز با اینكه كنار اقیانوسه بیچ و ساحل درست و حسابی برای شنا نداره. شهردارى یك حوضچه بزرگ آب شور به همراه ماسه براى استفاده عموم ایجاد كرده این کار باعث میشه افرادی که ماشین ندارند تا بتونند کیلومترها از شهر دور بشند و به ساحل برسند، لذت شنای اقیانوس رو در خود شهر کرنز تجربه کنند.

بعد از سه هفته رانندگی در سمت چپ، ساعت ۱۰ شب وقتى از لباسشویى حركت كردیم سر چهار راه رابین زد روى ترمز و گفت چرا اینجا چراغ راهنمایى نداره! تازه فهمیدیم حدود چهارصد متر خلاف جهت یك خیابان سه بانده رانندگى كردیم! شانس آوردیم اتفاقی نیافتاد. شب دوم هم براى خواب به همون مکان شب قبل یعنی تپه مشرف به شهر كه هواى بسیار خوبى داشت رفتیم.

روز سوم کرنز براى صبحانه رفتیم شهركى در شمال به اسم پالم كُو (Palm cove). یک ساحل زیبا با درختان نخل لم داده به سمت دریا. همه جا علائم احتیاط و خطر تمساح دیده میشد. عروس هاى دریایى هم با نزدیك شدن تابستان به ساحل نزدیك شده بودند و فقط بجز یك قسمت محافظت شده با تور نمیشد جاى دیگرى شنا كرد. در فواصل ۱۰۰ متری هم بطری های سرکه قرار داده بودند تا اگر کسی توسط عروس دریایی گزیده شد، روی محل گزش بریزه و سوزشش کم بشه.

كیلومتر ماشین عدد ۵۹۷۸ رو نشون میداد که وارد گاراژ كمپانى اسپیس شیپ (Spaceship) در شهر کرنز شدیم. ایراد خاصی نگرفتند فقط خواستند بیرون و داخل ماشین رو كامل تمیز کنیم. تحویل ماشین و بستن کوله پشتی من و چمدان رابین دو ساعتی طول کشید.با خوش رکابمون که توی سه هفه گذشته حتی یک آخ هم نگفت خداحافظی کردیم و رفتیم به سمت فرودگاه.

ساعت پنج پرواز هواپیمایی کانتاس (هواپیمای ملی استرالیا با تصویر کانگرو روی دم هواپیماهاش) از كرنز به بریزبن با نیم ساعت تاخیر انجام شد. بیست دقیقه اول پرواز هواپیما در امتداد دیواره بزرگ مرجانى پرواز كرد و من از اینكه حدس و گمانم براى اینكه كدوم سمت هواپیما بشینم كه بتونم ببینمش درست از آب در اومده، حسابی خوشحال بودم.

شب باید دوازده ساعت در فرودگاه بریزبن منتظر پرواز فردا صبح به نیوزلند میموندم. همسفر معتقد بود كه دوازده ساعت توى فرودگاه خیلی خیلی زیاده و رفت توى شهر یك اتاق بگیره، كارى كه از نظر من اتلاف پول بود. دوازده ساعت توى فرودگاه تمیز و مرتب بریزبن كه چیزى نیست، هجده ساعت ترانزیت توى فرودگاه كثیف و خطرناك شارجه رو تجربه کرده بودم.

ساعت ۸ صبح روز بیست و چهارم پرواز کانتاس از فرودگاه بریزبن به سمت شهر کرایست چرچ نیوزلند پرواز کرد و سفر استرالیا به پایان رسید.

تاریخ سفر: پاییز ۱۳۹۵

مطلب قبلی

سفرنامه استرالیا؛ دریاچه های آتشفشانی و شهر پورت داگلاس