سفرنامه چین؛ شهر سوجو؛ مرکز باغ های کلاسیک چینی

شهر سوجو (Suzhou) که در فارسی به اشتباه سوژو هم نوشته میشه در فاصله ١٠٠ كیلومتری شانگهای زمانی ثروتمندترین شهر چین بوده (قبل از میلاد) و الان هم مركز الكترونیك این كشور محسوب میشه. سوجو بدلیل كانال های متعددش و باغ های كلاسیك چینیش مورد توجه توریست هاست و هر سال میلیون ها نفر از اون بازدید می کنند. كانال بزرگ به طول ١٨٠٠ كیلومتر که طولانیترین رودخانه مصنوعی دنیاست از شهر سوجو عبور میکنه. این كانال شمالی- جنوبی برای متصل كردن ٥ رودخانه مهم غربی شرقی و كشتیرانی بین شهرهای مهم كشور در زمان چین باستان حفر شده.

از ووجن با اتوبوس ۲ ساعت تا سوجو طول کشید. کنار دستم یک معلم زبان انگلیسی به اسم آنیه نشسته بود که اون هم توریست بود و از فرصت تعطیلات روز کارگر داشت استفاده می کرد. از اونجایی که حتی دوست های چینی من توی شانگهای هم نتونسته بودند هاستل یا هتلی در سوجو توی اون روز شلوغ برای من رزرو کنند، از آنیه خواستم برای پیدا کردن هتل کمکم کنه. توی ترمینال اتوبوسرانی سوجو مثل همه ترمینال های چین تعداد زیادی دلال رزرو هتل و اتاق بودند. دو تا اتاق توی یک هتل مرکز شهر به قیمت هر اتاق ۱۵۰ یوان رزرو کردیم. از اونجایی که اون هتل مسافر خارجی قبول نمی کرد آنیه با کارت شناسایی خودش اتاق من رو هم رزرو کرد.

آنیه پیشنهاد کرد با توجه به شلوغی بسیار زیاد شهر یک پکیج تور برای بازدید از دیدنی های شهر خرید کنیم. از راننده ای که ما رو به هتل رسوند یک تور به قیمت ۱۰۰ یوان خریدیم و ساعت ۳ ظهر با یک اتوبوس توریست های چینی، دیدن سوجو شروع شد. قسمت اول تور کشتیرانی در کانال بزرگ بود. خود كانال زیبایی چندانی نداشت ولی برای فرار از جمعیت و هوای گرم سوجو بد نبود. قسمت دوم تور بازدید از یک کارگاه تولید ابریشم و فروشگاهش بود. قسمت سوم تور بازدید از موزه ابریشم و فروشگاه ابریشم بود. آخرین قسمت تور هم بازدید از خانه-باغ یکی از شاعره های معروف سوجو بود. بجز کشتیرانی در کانال بزرگ بقیه قسمت های تور وقت تلف کردن بود. آنیه هر ده دقیقه بخاطر برنامه تور عذرخواهی می کرد و می گفت فروشنده تور سرش کلاه گذاشته و برنامه قرار بود چیز دیگه ای باشه. موقع تمام شدن تور و در مسیر برگشت به هتل آنیه هر ۱ دقیقه از یک نفر آدرس هتل و نحوه رسیدن به هتل رو می پرسید و این عدم اعتمادش به من و جی پی اس موبایلم بیش از پیش ناراحتم می کرد. نهایتا با اولتیماتوم من که دیگه حق سوال کردن نداره تونستیم برسیم به هتل.

روز بعد صبح زود بیدار شدم كه قبل از توریست های چینی یكی از باغ های كلاسیك چینی رو ببینم. نیم ساعت قبل از اینكه بلیط فروشی شروع بشه با آنیه جلوی باغ هامبل (Humble administrator)  بودیم و جزو اولین نفراتی كه وارد باغ شدند. در باغ های چینی علاوه بر درخت و گل، دو تا عنصر مهم آب و صخره هم بكار رفته. این باغ هم همه این عناصر رو داشت ولی …

باغ هامبل خیلی ساده تر از اونی بود كه انتظارش رو داشتم. كمتر از نیم ساعت همه قسمت هاش رو دیدم. با اینكه نوشته بود باغ بیش از ٥٠٠ سال قدمت داره ولی به نظر من درخت هاش ٥٠ سال هم عمر نداشتند. پارك جمشیدیه رو بسیار بیشتر از این باغ كلاسیك چینی دوست دارم.

یكی از مواردی كه سفر به چین رو سخت میكنه اینه كه هر شهر تعداد بسیار زیادی مكان برای بازدید داره و بازدید كننده باید بتونه اونهایی رو كه واقع ارزش دیدن داره رو انتخاب كنه تا زمان و پولش به هدر نره. باغ كلاسیك چینی هامبل كه حتی جزو میراث جهانی هم ثبت شده نه ارزش وقت گذاشتن داشت و نه بلیط۹۰ یوانی!

در کل شهر سوجو خیلی مورد پسندم نبود. کتاب های راهنما بیش از حد در مورد زیبایی این شهر اغراق کردند. شهر ووجن در فاصله دو ساعتی خیلی زیباتر از سوجو هست.

ساعت ۱۰ صبح بلیط قطار تندرو یک ساعته سوجو به شاگهای رو به قیمت ۴۰ یوان خریدم و به سمت مقصد آخرم در چین حرکت کردم.

تاریخ سفر: بهار ۱۳۹۵

مطلب بعدی

سفرنامه چین؛ شانگهای، قلب تپنده چین مدرن

مطلب قبلی

سفرنامه چین؛ ووجن یا ونیز شرق ، شهری روی آب