سفرنامه استرالیا؛ ایرلی بیچ و جزایر وایت ساندی

روز سیزدهم هم صبح زود بیدار شدم و تا بیدار شدن همسفر چند تا ساحل زیبا در روستاهای اطراف رو دیدم. بعد حركت كردیم به سمت شهر ایرلى بیچ (Airlie beach).

ایرلی بیچ نزدیك ترین مكان به جزایر معروف وایت ساندى (Whitsunday Islands) یا یكشنبه سفید هست. وقتى رسیدیم ایرلى بیچ حدود سه ساعت توى اینترنت و آژانس هاى مسافرتى شهر جستجو كردم ولى متاسفانه هیچ راه ارزانى براى رسیدن به جزایر وایت ساندی وجود نداشت! حتى به گزینه کرایه جت اسكى و رفتن به اونجا هم فکر کردیم ولی گفتند براى جت اسكى باید گواهینامه داشته باشید! گرفتن این گواهینامه هم دو روز زمان می برد و نهایتا از گزینه ها حذف شد.

در نهایت یك تور صد و شصت دلارى كه از نظر من خیلى خیلى گرون بود، از کمپانی معروف اوشن رفتینگ (Ocean Rafting) براى روز بعد خریدیم. تصمیم سختی بود.

عصر به شهر دینگو بیچ (Dingo beach) رفتیم و توى آب اقیانوس خستگیمون رو در كردیم. داخل آب یک تور درست کرده بودند و فقط شنا کردن داخل اون تور مجاز بود. موجودات خطرناک مثل عروس دریایی و سفره ماهی در سواحل استرالیا بسیار زیاده.

بعد از شنا یك املت خوشمزه که صبحانه، ناهار و شاممون بود پختیم. در شهر دینگو بیچ نوشته جریمه خوابیدن و كمپ زدن دو هزار دلار! به سمت ایرلی بیچ حرکت کردیم و کنار یک مزرعه برای خواب توقف کردیم. روز سیزدهم ۲۲۰ کیلومتر رانندگی کردیم.

ساعت شش صبح با اعتراض یك محیط بان بیدار شدم. گفت چرا اینجا كمپ كردید. جالب بود که خود مزرعه دار اعتراضی نکرده بود ولی محیط بان شاکی بود. منم گفتم الان حركت مى كنم. با سرعت ده كیلومتر به سمت ایرلى بیچ حركت كردم و هر چه جاده فرعی بود دیدم. همسفر همچنان خوب بود!

تور جزایر وایت ساندى ساعت ده شروع شد. قایق رفتینگ عالى بود، با سرعت پنجاه كیلومتر در ساعت میرفت و كاپتان هم اهل ویراژ دادن بود. كنار یكى از جزایر براى اسنوركلینگ و دیدن مرجان هاى اون كه بخشى از دیواره بزرگ مرجانى شرق استرالیاست توقف كردیم. تقریبا همه ماهى هاى اونجا رو توى مرجان هاى خلیج فارس هم دیده بودم ولى تنوع مرجان هاى اینجا و رنگشون رو جایى ندیده بودم. رنگین کمانی از رنگ ها بودند.

توقف بعدى توى ساحل بهشت سفید (Whitehaven beach) یعنی زیباترین قسمت و نماد جزایر وایت ساندی بود.

وایت ساندی شامل هفتاد و چهار تا جزیره كوچك و بزرگ در شمال شرق استرالیاست كه حدود دویست و پنجاه سال پیش توسط اروپایى ها برای اولین بار كشف شد. بومى هاى جزایر بعد از دو نبرد خونین، جزایر رو به سمت شمال استرالیا ترك كردند. این جزایر توسط بومی ها براى همیشه نفرین شده و معتقدند كسى اینجا بچه دار و پولدار نمیشه! این جزایر در عصر یخبندان جزیى از قاره استرالیا بود و بعدا جدا شده. همشون با جنگل هاى استوایى پوشیده شده و بدلیل داشتن شن هاى براق و سفیدش خیلى محبوبیت داره. مسلما این شن ها زیر نور آفتاب درخشش بیشترى دارند و آب دریا هم اینجا زیر نور آفتاب چند رنگ میشه. ولی از بدشانسی اون روز از معدود روزهاى ابرى این منطقه بود.

ناهار بوفه رو هم در قسمت شمالی ساحل وایت هون خوردیم. بعد از ناهار داشتم توی آب های کم عمق ساحل قدم میزدم که نزدیک بود با یک سفره ماهی بزرگ که زیر شن ها قایم شده بود برخورد کنم.

ساعت سه عصر توى دریایى كه حالا مواج شده بود و بارونى كه مثل سنگ به صورتمون میخورد به ایرلی بیچ برگشتیم. خسته و سرد رسیدیم ایرلى بیچ. دیروز داشتیم از گرما مینالیدیم و الان بخاری ماشین تا ته روشن بود. تصمیم گرفتیم امشب یك جاى گرم و راحت براى خواب داشته باشیم. از سایت ایر بى ان بى یك خونه به قیمت شصت و هفت دلار براى دو نفر اجاره كردیم.

این اولین تجربه ایر بى ان بى من بود. صاحبخانه نبود و عملا کل آپارتمان در اختیار ما بود.

تاریخ سفر: پاییز ۱۳۹۵

مطلب بعدی

سفرنامه استرالیا؛ تاونزویل، جزیره مگنتیک و پارک ملی پالوما

مطلب قبلی

سفرنامه استرالیا؛ راک همپتون، ایمو پارک و نوازش یک کوالا