سفرنامه چین؛ شهر داتونگ، صومعه آویزان و کوهستان مقدس هنگشان

داتونگ (Datong) با جمعیت یک و نیم میلیون نفری یک شهر کوچک توی ایالت شانسی (Shanxi) محسوب میشه. خود شهر جای دیدنی چندانی نداره. جاذبه های اصلی داتونگ صومعه آویزان (hanging monastery) و غارهای بودایی یون گانگ (Yungang Grottoes) هستند که هر دو در فاصله حدود ۲ ساعتی از شهر قرار دارند. غارهای تاریخی بودایی و مجسمه هاش توی میراث جهانی یونسکو هم ثبت شده. صومعه معلق رو به شرق هست و بهتره صبح دیده بشه، غارهای بودایی رو به غربه و بهتره بعد از ظهر دیده بشه.

بعد از یک خواب خوب توی قطار پکن-داتونگ که به نظرم از هتل هم بهتر بود ساعت ۶ صبح رسیدم ایستگاه قطار شهر داتونگ. هوا هنوز کمی تاریک و خیلی سرد (برای اواسط فروردین) بود. قطار بعدی ۱۱ شب بود و قصد اقامت توی داتونگ رو نداشتم. کوله پشتی بزرگم رو تحویل قسمت امانت چمدان (Luggage storage) دادم. هزینش مبلغ ناچیز ۵ یوان برای یک روز بود، ولی حتی اگه ۵۰ یوان هم بود بازم تحویل میدادم چون قصد نداشتم یک روز کامل ۱۲ کیلو بار اضافی رو با خودم حمل کنم. موقع خروج از ایستگاه راه آهن کمی سر به سر راننده های تاکسی مزاحم که راه خروج رو بسته بودند گذاشتم و از دستشون خلاص شدم. خیلی زود اتوبوس شماره ۱۵ به مقصد ترمینال اتوبوسرانی شهر رو پیدا کردم. یک زوج حدودا ۶۰ ساله سوار اتوبوس بودند و من برای مطمئن شدن مسیر اتوبوس رو ازشون پرسیدم (همه اینها به زبان چینی و از طریق مترجم موبایل بود). وقتی فهمیدم اونها هم دارند میرند به سمت صومعه آویزان خیلی خوشحال شدم. این زوج مسن که با قطار از یک شهر دیگه اومده بودند، با حمل و نقل عمومی داشتند برای دیدن این صومعه میرفتند. وقتی رسیدیم ترمینال خانم مسن رفت و سه تا بلیط به مقصد شهر نزدیک صومعه معلق (هرکدوم به قیمت ۳۵ یوان) خرید. هرچقدر اصرار کردم پول بلیط رو از من نگرفت! این محبت چینی ها به خارجی ها واقعا جالب و دوست داشتنیه. مسیری که باید ۲ ساعت طول کشید بدلیل توقف های مکرر راننده بیش از ۳ ساعت طول کشید. از ترمینال سوار تاکسی شدیم و رفتیم به سمت صومعه آویزان. منظره ای که دیدیم من و بقیه توریست ها (که همه چینی بودند) رو شوکه کرد. چند ماه قبل صومعه دچار آتش سوزی شده بود و الان در حال مرمت بود. در واقع تنها چیزی که ما می دیدیم جنگلی از داربستهای فلزی توی دامنه کوه بود.

همسفرهای مسنم با چند تا توریست دیگه یک ون اجاره کردند و بدون اینکه توضیح بدند کجا میریم من رو هم با خودشون بردند. بعد از ۲۰ دقیقه رسیدیدم به ورودی کوهستانی که بعدا فهمیدم کوهستان هنگشان یا خنگشان (Hengshan) هست. طبق معمول توی چین برای وارد شدن به کوهستان هم باید پول داد. بلیط ورودی ۵۰ یوان بود که با کارت داشجویی ۲۵ یوان پرداخت کردم.

کوهستان هنگشان یکی از ۵ کوهستان مقدس پیروان آیین تائوئیسم هست و توی کوه معبدهای کوچک فراوانی ساخته بودند. حدود ۳ الی ۴ ساعت به کوهپیمایی توی کوهستان سرسبز، استنشاق هوای فوق العاده و دیدن معابد نقلی و زیبا به همراه دوستان جدیدم گذشت.

توی بالاترین قسمت کوه یک گروه ۵۰ نفره رو دیدم که کارمندهای یک بانک بودند و برای گردش یکروزه به مناسبت سالگرد تاسیس بانکشون اومده بودند. گرفتن پرچمشون و عکس گرفتن باهاش بهانه ای شد برای شروع صحبت و معرفی خودم. سامنتا که نسبتا خوب انگلیسی صحبت می کرد دانشجوی سال سوم توریسم بود و قرار بود از سال بعد مشغول به کار بشه. توی چین هر سال توی یک ماه مشخص شرکت ها میرند توی دانشگاه و با دانشجوها مصاحبه می کنند و نفرات مورد نیازشون رو از بین اونها انتخاب می کنند. این بهترین فرصت برای دانشجوهاست که بتونند یک کار قابل قبول پیدا کنند. سامانتا هم یکی از همین نفرات خوش شانس بود که از الان میدونست وقتی درسش تمام بشه کارمند این بانک خواهد شد. توی مسیر بازگشت از سامانتا پرسیدم اتوبوسشون جای خالی داره و میتونم با اونها به داتونگ برگردم؟ گفت که باید از رییشون بپرسه. با این کارمندهای بانک خیلی راحت تر و سریعتر میتونستم به داتونگ برگردم و شانس این رو داشتم که غارهای بودایی رو ببینم. ۱۵ دقیقه بعد سامانتا با جواب برگشت و گفت رییس قبول کرده باهاشون برگردم ولی با یک شرط! شرطش این بود که بتونم تولد بانکشون رو به چینی تبریک بگم. وقتی رسیدیم پایین کوه آموزش من شروع شد. سامانتا و یکی دیگه از کارمندهای بانک حدود ۱۵ دقیقه روی کلمات و لهجه من کار کردند و نهایتا موفق شدم بدون وقفه تولد بانکشون رو تبریک بگم.

وقتی رسیدیم به داتونگ ساعت ۵ شده بود. با توجه به اینکه غارهای بودایی یون گانگ ساعت ۶ تعطیل میشد فرصتی برای بازدیدش نبود. سامانتا گفت که وقتش آزاده و میتونه شهر رو بهم نشون بده. پیشنهاد داد به یکی از مراکز خرید مدرن شهر بریم ولی به درخواست من رفتیم بازار محلی داتونگ، مکان مورد علاقه من، جایی که میشه زندگی واقعی مردم رو دید. حدود ۲ ساعتی توی خیایان های بازار قدم زدیم و برای من فرصت خوبی بود هرچیزی که نمیدونم از دوست جدیدم بپرسم. برای شام رفتیم یک رستوران که غذاهای مربوط به داتونگ و ایالت شانسی رو سرو میکرد. سامانتا چندتا غذا سفارش داد که من بتونم مزه همش رو تست کنم. باید اعتراف کنم ظاهر غذاها خیلی بهتر از طعمشون بود. خصوصا اونهایی که طعم شیرین دارند خیلی با ذائقه ایرانی سازگار نیستند.

بعد از شام سامانتا خداحافظی کرد و من هم به سمت ایستگاه راه آهن حرکت کردم برای گرفتن کوله پشتی، سوار شدن و خوابیدن در قطار برای دومین شب متوالی و حرکت به سمت شهر پینگیائو و قصه هایی که اونجا منتظرم بود.

تاریخ سفر: بهار ۱۳۹۵

مطلب بعدی

سفرنامه چین؛ شهر پینگ یائو، خانه برادران وانگ و قلعه جانگبی

مطلب قبلی

سفرنامه چین؛ پکن، پایتخت شمالی امپراطور های چین