سفرنامه چین؛ شانگری لا بهشت گمشده تبّتی در استان یونان

استان یونان

استان یونان یا یون نان (Yunnan) در جنوب چین توی ایران شناخته شده نیست و خود من تا قبل از سفرم در موردش مطلبی نشنیده بودم. استان یونان بیشترین تنوع هم از نظر طبیعت و هم از نظر ترکیب قومی رو توی چین داره. حدود نیمی از مردم این استان اقلیت قومی هستند که آمار بسیار بالایی بحساب میاد. علی رغم تلاش دولت چین برای یکسان سازی بافت کشور، مردم این منطقه سنت های خودشون رو حفظ کردن و دیدن لباس های محلی رنگارنگ و متنوع اونها یکی از جاذبه های استان یونان چین برای من بود.

از نظر جغرافیایی ترکیبی از جنگل های بارانی تا قله های سفید پوشی که روستاها و معابد تبتّی رو در دل خودش پنهان کرده رو میشه اینجا دید. سه رودخانه مکانگ (Mekong)، یانگ تسه (Yangtze) و سالوین (Salween) که به سه رودخانه موازی یونان هم مشهور هستند همگی از کوهستان های یونان سرچشمه می گیرند و جزو میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیدند. رودخانه های مکانگ و یانگ تسه و تا حدی سالوین جزو رودهای تمدن ساز در شرق و جنوب شرق آسیا هستند.

شهر کونمینگ مرکز استان یونان هست و شهرهای لیجیانگ، دالی و شانگری لا معروفترین شهرهای این استان هستند.

شانگری لا، آغاز تبت

از گویی لین به شانگری لا (Shangri-la) بصورت زمینی چند روزی طول می کشید. حتی مسیر هوایی مستقیم هم وجود نداشت. پرواز اولم با روییلی ایرلاین (Ruili airline) به قیمت ۹۲ دلار از گویی لین به کونمینگ مرکز استان یونان بود. شب رو توی فرودگاه به صبح رسوندم. متاسفانه نمازخانه فرودگاه تمیز و زیبای کونمینگ رو خیلی دیر پیدا کردم. پرواز دوم از کونمینگ به شانگری لا با هواپیمایی شانس یا لاکی ایر (Lucky air) به قیمت ۵۷ دلار بود. پرواز دوم توی روز انجام شد و دیدن کوه های زیبای تبت لذت پرواز رو دوچندان کرده بود.

فرودگاه کوچک شانگری لا هیچ سرویس حمل و نقل عمومی نداشت. اگه شب قبل خوابیده بودم میتونستم تا شهر رو پیاده برم. یک تاکسی تا هاستل به قیمت ۲۵ یوان کرایه کردم. اسم هاستل انتخابیم تاورن (Tavern) بود و ۴۰ یوان برای یک شب پرداخت کردم. خیلی از انتخابم خوشحال بودم چون یکی از بهترین هاستل هایی بود که توی چین رفتم. یک خانه چوبی تبتی با تخت های بسیار بزرگ و پتوی برقی که شب سرد آغاز اردیبهشت رو لذت بخش می کرد.

شانگری لا  درسته که یک شهر در شرقی ترین قسمت تبته و جزو اون محسوب میشه ولی برخلاف سایر مکان های تبّت نیاز به دریافت مجوز از دولت چین برای ورود به شانگری لا نیست. سه قوم تبتی، ایزو و هان ساکنان اصلی اینجا هستند. شانگری لا در ارتفاع ۳۱۶۰ متری و در میان کوه ها محصور شده طوریکه در زمستان دسترسی زمینی به اینجا غیرممکنه.

تعداد مردمی كه لباس محلی می پوشند كم نیست. معبد های بودایی هم گوشه و كنار شهر دیده میشه كه بهترینش برای لذت بردن از فضای آروم و دیدن كوه های اطراف روی تپه های اطراف شهره. صومعه سونگ زان لین (Songzanlin monastery) معروفترین جاذبه توریستی شهره. ۱۳۰ یوان برای دیدن صومعه ای که کاملا بازسازی شده بود از نظر من خیلی زیاد بود و داخل نرفتم. معبد مرغی توی یکی از تپه های اطراف شهر جایی بود که در غیاب بقیه توریست ها به من آرامش داد. معبد طلایی داخل شهر هم با شکوفه هایی که اطرافش بود خالی از لطف نبود.

مركز شهر قدیم شانگری لا كه همش با چوب ساخته شده دو سال پیش توی آتش سوزی از بین رفته و هنوز تعمیرش ادامه داره.  تماشای مردمی که هر شب ساعت از ٧:٣٠ تا ٩ توی یكی از میدان های شهر جمع میشند و می رقصند خیلی دیدنی بود.

اول قصد داشتم دو شب شانگریلا بمونم ولی ارتفاع زیاد نفس کشیدن رو برام سخت کرده بود. خوراک بادمجان خوشمزه و بسیار چربی هم که برای ناهار خوردم مزید بر علت شده بود که کمی مریض بشم. به کمک قرصی که یکی از مسافرهای هاستل بهم داد، گرمای اجاق وسط لابی هاستل و آب جوشی که همیشه روش بود، نبات و نوشابه (طب سنتی خودمه) حالم کمی بهتر شد ولی نهایتا یک شب شانگریلا موندم و ظهر روز بعد این شهر کوهستانی زیبا رو به مقصد لیجیانگ ترک کردم.

تاریخ سفر: بهار ۱۳۹۵

مطلب بعدی

سفرنامه چین؛ شهر قدیم لیجیانگ و قوم زن سالار ناشی

مطلب قبلی

سفرنامه چین؛ شهر یانگ شو و کوه های کله قندی مانندش